حكــــــــــــــــــاية بنت صغيرة
 
سألوا : صَبى  و اله صبيه ؟
قالت أمها ... دى صبيه
ملامحها محدده مصريه
جسمها صغير لكن عفيه
الشفايف فراوله و الخدود خمريه
أول ما نزلت صرخت
صرخه بجد قويه
 
مرت سنه و سنتين
طولت بقت شبرين
 
لسه الكفوف صغيرين
فين الشِمال فين اليمين
و الكعاب برضك يدوب متحنين
لسهما مشيوا بسرعه صبحوا مشققين
الضفاير ... بالسواد كانوا معقودين
و العيون ... زى قطه مغمضين
لكن ... يا ويلى ... بالدموع متكحلين
هيه قساوه ... و اله غباوه
و اله الفلوس ليها طعم حلاوه
لساه صباعها فى فمها
سحبوها من حضن أمها
تخدم فى بيت تخدم فى غيط
ما دامت عفيه
تمسح فى أرض أو عربيه
تموت فى علقة ... تموت فى الشارع
ما هى .., وحيده ... ماليها ديه
مرت سنه و سنتين
طولت كمان شبرين
 
تاكل فى شوك ... تبلع آنين
لكن العيون بالطموح متكحلين
شكِت فى ودن الشمس
داب اللهيب من الهمس
تحلم ببكره و بعده
أفضل من اليوم و الأمس