غنى الربيع بلسان الطير رد
النسيم بين الأغصان و الفجر
قال يا صباح الخير يا صحبة
الورد النعسان
فرح بروحه الكون نادى
و غنى و كل لحن بلون مغنى
و مغنى و أنت يا غايب عن
الحبايب ساكت عن القلب
الحيران ، كلمنى هو اللى فات
يتنسى و الفكر عايش فيه
طمنى ، إن كان فؤادك قسى
صابر و راضى بيه الميه فى الأرض
جفت و الزهر على الغصن نادى
و الشمس فى الغرب راحت
وادى الشفق لسه بادى و الطير
سكت بعد و غنى و أدى صداه
رايح غادي و أنت يا نور العين
صوتك يا روحى فين ياللى أنت
غايب عن الحبايب ماتكلم القلب
الحيران فضلت عايش فلا الأوهام
لما اللى فات شفته تانى و لما فقت
من الأحلام زاد بى بعادك حرمانى
راح من ليالى و الوهم راح من خيالى
و أنت غايب عن الحبايب ساكت
عن القلب الحيران
