راويات الشارع الكتيـرة مالهاش بطل
لأن كل   اللي فى الشارع
كومبارس
كل اللي فى الشــارع له لسان
لكن   جوه الراوية الكل
خرس
محدش عارف   التـاني دوره أيه
كل بيأدي دوره بيأديه
وبس
عرايس من غير خيوط فوق خيوط
علـي الارض ماشية بكل  
حرص
و ناس بخيوط مربوطة ببعضها بتهرب
من بعضها كل أحلامها
مقص
كله فى مكانه واقــف الكل عـارف
الكـل بيتكلم لكن فى
همس
و ناس محطوطة جـوه خلية سمعت
كتيرعن العسل وما داقتش
الا   القرص
واللي بره بيبكوا ع اللي جوه من غير
دموع بوشوش حزينة
لابسينها لبس
و ناس بتلعب فى الشوارع وناس بقت
هى الشوارع وناس كل
حياتها هجص

والناس فى الراوية شوارع والشوارع
ناس فوق بعضها مرصوصة  
رص
ميهمهاش دم مين اللي ع الرصيـف
او ميـن اللـي مات
بالامس
مـا يهمش السليم ميـن اللي كـح أو اللي
عطـس أو مين اللي بات
فى الجبس
ومـا يهمش الحر ميـن فى يوم العيد لبس
الحديد أو مين اللي مات
فى الحبس
مش مهم مين اللي أتقتل أو مين اللي قتله
المهم الأكـل والأهم  
اللبس
أول مشهد فى الروايـة ممكن يكون
النهاية وممكن يكون
العكس
عشان كده لو نزلت الشارع فى مرة لازم
تكون البطل وأفهم بقي
الدرس
مفيش بطل بيموت فى النهاية لكن   كل اللي
فى الشارع بيموتوا لأنهم
كومبارس .،